Sigurno ste do sada negdje na internetu vidjeli nevjerovatnu fotografiju koja je nastala u Aljaskom zalivu gdje dvije vrste vode, jedna blještava svijetloplava, a druga, duboke tamne nijanse plave, nalijeću jedna na drugu.
Fotografija je dobila neformalan naziv – “mjesto gdje se spajaju dva okeana”, što je, uprkos vrlo jednostavnom objašnjenju šta se zapravo nalazi na slici, izazvalo mnoge nedoumice i pogrešne interpretacije. Najčešće objašnjenje je da je to mjesto gdje se spajaju Baltičko i Sjeverno more koji se nikad ne miješaju, već stvaraju granicu poput one na geografskoj karti.
Jedna od prvih fotografija nastala je tokom istraživačkog krstarenja iz 2007. godine u kojem su okeanografi proučavali ulogu koju ima gvožđe u Aljaskom zalivu i način na koji ono dolazi do određenih područja sjevernog Pacifika.
Okeanograf Ken Bruland sa Univerziteta Kalifornija, jedan je od naučnika koji su učestvovali u istraživanju i autor jedne od najpoznatijih fotografija ovog fenomena. On kaže da je svrha krstarenja bila proučavanje velikih, sporih morskih struja koje se vrtlože na području od nekoliko stotina kilometara, od obale Aljaske prema Aljaskom zalivu.
Ti vrtlozi često sa sobom nose ogromne količine glacijalnih sedimenata zahvaljujući rijekama Aljaske poput, recimo, rijeke Kuper koja je duga oko 460 kilometara i potiče od glečera Kuper smještenog duboko u unutrašnjosti Aljaske. Ona se uliva u istočno područje zaliva Princ Vilijam noseći sa sobom tešku glinu i sedimente, među kojima i gvožđe.
– Glacijalne rijeke ljeti nose erozivno zemljište od planina koje se nalaze duboko u unutrašnjosti.Pri tom procesu one podižu sav taj materijal, tzv. glacijalno brašno, i odnose ga sa sobom – kaže Bruland.
Kad se glacijalne rijeke izliju u veću vodenu površinu, zahvata ih okeanska struja koja se kreće vrtložno od istoka prema zapadu. To je jedan od osnovnih načina na koji se gvožđe, sastavni dio sedimentnog glacijalnog oticanja, prenosi na gvožđem siromašne regije Srednje Aljaske.
Za fotografiju o kojoj je riječ, Bruland kaže da prikazuje obiman izliv vode iz jedne od sedimentima bogate rijeke, koji se susreće sa okeanskom vodom. Također je lažna tvrdnja da se te dvije vode nikad ne miješaju, tvrdi on i dodaje: “Granice ovih dvaju područja nikad nisu statične. One se kreću naokolo i nestaju, zavisno od količine sedimenata i hirovitog kretanja vode.”